Verdwalen, liften en evacuatie

Volgens mij hebben jullie wel door hoe enthousiast ik ben over mijn trip naar Tassie. Zo'n lang verslag (nou ja ik moet eerder zeggen zoveel verslagen) heb ik nog niet eerder over een vakantie geschreven. Leuk dat jullie sneeuw hebben! Hier was het vandaag en gister 33 graden (al is het vanmiddag flink afgekoeld). Ik heb al 3 of 4 jaar denk ik geen sneeuw meer gezien!

Dit verhaal zal gaan over de laatste dagen in Tasmanie die ook weer een belevenis waren.

Het is er gewoon zo relaxed en rustig vergeleken met Sydney. Bijv. we hadden eens benzine nodig maar er zijn niet zoveel tankstations in Tasmanie. Een man wist er wel 1 te zitten en we kwamen ergens terecht een heel klein dorpje met 3 straten (genoemd first street, second street, third street). Helaas was de pomp gesloten voor 3 uur tussen de middag. Toevallig kwam er net een local langs en die zei van oh het is gesloten maar als je blijft wachten dan ziet de eigeneaar je vast wel en komt hij de shop wel even open doen. Wij gingen maar even picknicken en ja hoor, nog geen 10 minuten later kwam hij er aan en deed speciaal voor ons de zaak open. En hij vertelde nog wat mooie routes en wegen waar normaal geen toeristen komen. Gewoon een klein voorbeeld van de vriendelijkheid van de locals.

Anyway, verder met onze trip.

Dinsdag 27 december, Lake st. Clair. Pfff koud hier hoor zo in de bergen. 's Ochtends een mooie wandeling gemaakt langs het meer. We hoopten een Platypus te spotten, maar helaas niet gelukt. We reden nu verder naar een gebied dat the STyx Big Tree REserve.

De Styx heeft bomen die bij de hoogste ter wereld horen. Vele zijn meer dan 400 jaar oud en wel 90 meter hoog. Enorm dus! Helaas worden er elk jaar zo'n 300 tot 600 hectares van deze bomen gekapt voor het hout. Inmiddels is een deel van de STyx beschermd maar ook toen wij er waren zag je dat er nog dagelijks gekapt wordt. Het gebied wordt niet veel bezocht door toeristen (er is een andere big trees wat dichter bij Hobart en die zijn ook wat meer aangelegd voor toeristen met goede wegen en bewegwijzering) maar een aantal actiegroepen willen dat er meer toeristen komen zodat deze met eigen ogen zien hoeveel er nog steeds wordt gekapt door de regeering.

Wij waren uiteraard nieuwsgierig er werd ons afgeraden met een camper van heen te gaan, maar dat was echt wel onzin het was goed te doen. We hebben eerst wat rondgeregen en deden toen een kleine wandeling naar de rivier.

Ik had een A4 folder met nog wat korte routes en we besloten een "Tolkien Route" te doen. Die route was zeer moeilijk te vinden. We reden al 3x met de van langs het begin van de route. Bleek dus dat deze route niet werd aangegeven met bordjes maar dat we roze lintjes moesten volgen. ER waren geen paden. Het was meer een soort regenwoud, best donker door die hoge bomen en we moesten veel klimmen over takken enz en het was best steil. En de route was al helemaal niet te zien. We liepen op goed geluk wat rond en volgden de roze lintjes. Nou die leken eigenlijk maar lukraak te zijn neergehangen. Maar goed het was zeker de moeite waard en echt niet toeristisch. Ik denk dat we de enige bezoekers waren in de laatste 20 jaar of zo :D. Ik heb nog een flinke val gemaakt best lachwekkend. We moesten langs een heel steil soort pad en onder een boom door. Het was best modderig en mijn been gleed weg en ik viel eigenlijk zo de afgrond in (was wel een helling hoor) zo door de wortel van een grote boom. Gelukkig bleven mijn okels zeg maar om de wortel van de boom hangen. Ik was wel uit het zicht verdwenen voor de anderen. En nadat Loes mij vond en zag dat ik eigenljk best hard moest lachen was het allemaal heel grappig. Ik wilde er uitklimmen maar toen zakte mijn andere been ook nog wel. Oeps. En 5 minuten later liepen we ergens anders en gleed ik weer uit. Volop in de modder. Mijn aandenken:grote blauwe plek op mijn bil.

Maar toen bedacht ik me opeens wel van stel dat ik mijn been had gebroken, dan zaten we daar in de middle of nowhere. Niemand wist dat wij er waren, geen telefoon ontvangst en je kan er ook geen brancard ofzo door het regenwoud meezeulen. En dit was een wandeling waar je je niet voor kon inschrijven aangezien er bijv geen rangers en visitor centres zijn. Toen besloten we maar dat het een goed idee zou zijn om terug te gaan. Ook omdat het in een uur donker zou zijn. Maar.... dat teruggaan was niet zo eenvoudig bleek al gauw. Alles leek op elkaar, overal hingen roze lintjes en we liepen in rondjes leek het wel. Na een half uur waren we eigenlijk nog niks opgeschoten en informeerden we zo eens bij elkaar of er iemand een zaklamp mee had (nee!), eten (ja een appel) drinken (1 flesje) en warme kleding. Uhm.. NIet dat wel elkaar vertelden dat we ons zorgen maakten hoor. Dat deden we pas later. We liepen maar rond en opeens zagen we iets dat we herkenden van het begin, en ja hoor naar nog zo'n 15 minuten vonden we dan eindelijk de "uitgang". Pffew. Mooi op tijd voordat het donker was. Ik zag ons in gedachten al een nacht doorbrengen in de Tasmaanse wildernis.

We reden nog een half uur, toen kwamen we in een klein dorp terecht waar we onze van parkeerden op ee mooi plekje en een lekker avondmaal kookten.

Woensdag 28 December.

Vandaag waren we verstandig en gingen we naar de andere Tall Trees. De wel toeristische MET visitors centre, bewegwijzering en andere toeristen. Haha, we hadden onze les wel geleerd. Deze trees waren ook mooi hoor! En ook nog wat mooie watervallen gezien.

Vandaag reden we terug naar HObart, waar we eigenlijk zo waren. Loes en ik dropten Tara & Jobkien bij ons hostel in hartje Hobart en reden toen naar de airport om onze campervan in te leveren. We vroegen daan de verhuurbedrijf man hoe we terug konden komen naar HObart en hij zei: of je neemt een taxi of shuttle OF je lift. Nou ja, wij dachten we proberen het liften voor 10 minuten en als dat niet lukt gaan we wel met de shuttle. Gelijk de eerste truck stopte al voor ons maar hij ging de andere kant uit. Maar binnen 5 minuten stopte de voglende auto al, en kregen wel een lift. Helemaal naar onze plaats van bestemming. Handig, goedkoop en ook nog wel gezellig!

Anyway deze man verteld ons dat toevallig net de boten van de Sydney tot Hobart Yacht Race zouden binnenvaren binnen een paar uur (de winnaars dus!). Deze race is de belangrijste yacht race ter wereld. De boten vertrekkn op 2de kerstdag vanuit Sydney en komen zo'n 2 a 3 dagen later aan. Wel de snelsten. De langzamere boten doen er wel 1,5 week over!

Ook was toevallig een festival begonnen:Taste of TAsmania. Eten en drinken aan de haven. Dus combineerden wij een drankje en hapje met het zien binnenvaren van de winnaar. De nummer 1 en 2 haddne maar 2 of 3 minuten verschil, dat is natuurlijk niks! Het is een hele happening met veel helikopters, overal tv camera's en verslaggevers en veel mensen als wij die de boten verwelkomden. Echt leuk!

Donderdag 29 December
We liepen langs de haven om de boten te bekijken. iK had geluk, ik mocht meehelpen het zeil van de winnaar naar beneden te halen/op te vouwen. Grappig he! Daarna namen we de ferry naar het MONA, een populair museum. Heel leuk. Alle gasten krijgen een Ipod en zo kan je een route vast stellen en krijg je op je Ipod te zien waar je vlakbij bent en info over het betreffende kunst ding. Er was bijv een poepmachine van een Belgische kunstenaar (er gaat eten in en je ziet het helemaal door buizen gaan en in poep veranderen. Stinken!) en nog wel meer rare kunst. ik had het wel gezien binnen 1,5 uur en ging in het cafe wat drinken. Opeens ging 1 of ander alarm af, heel luid. Pas naar 10 minuten werd er iets omgeroepen en opeens moesten wel allemaal evacueren. Best spannend toch. We namen de bus terug en gingen toen naar het vliegveld.

Bleek dat we in het vliegtuig zaten met de winnaars en tweede plaats winnaars crew van de zeilboten. Dat was een vrolijke boel. Rond een uur of half 11 waren we weer veilig thuis! Na een bumpy flight en een niet zo'n smoothe landing.

Yay! Ik heb het gedaan, mijn Tasmanie verhaal is af. Nog even een paar foto's zoeken!