Tassie Adventures

Gelukkig Nieuwjaar iedereen!

Welkom terug bij mijn blog dat ik ook in 2012 zal gaan bijhouden. Ook welkom aan mijn nieuwe volger Willemien!

Tasmanie, waar zal ik eens beginnen?

Een van mijn leukste vakanties en misschien wel mijn favoriete deel van Australie!
Voornamelijk omdat het een klein eiland is en je in een paar uur tijd van ruige kusten naar de bergen kunt rijden en als je weer een uur verder rijd zit je in het regenwoud. Ook zaten we hier in de beste tijd van het jaar: hartje zomer met lange dagen, weinig regen en goede temperaturen.

Ik had in juli besloten dat ik naar Tasmanie (Tassie voor locals) wilde met de Kerst. Ten eerste omdat ik Kerst niet leuk vind in Australie, ten tweede omdat ik dan vakantie heb en ten derde omdat het het beste seizoen is om Tassie te bezoeken. Ik was van plan om een tour te doen met andere backpackers maar besloot eerst eens rond te vragen of er nog meer geinteresseerden waren en ja hoor uiteindelijk ging ik samen met Tara, Loes en Jobkien (vriendin van Loes) naar dit mooie eiland. Het was heel leuk met z'n vieren, we konden gelukkig allemaal goed met elkaar opschieten en hebben echt veel gelachen.

Tasmanie is een staat van Australie, de hoofstad van dit eiland is Hobart. Het is zo'n 1,5 uur vliegen van Sydney naar Hobart.

Op donderdag 22 december ging de wekker al om 4.30 en om 5 am stond de shuttle al voor de deur om Tara en mij op te pikken. We reden naar Seaforth waar Loes en Jobkien zich bij ons voegden en na een voorspoedige vlucht stonden we om 9 am al op Tasmaanse bodem. We liepen naar het camper verhuurbedrijf en pikten daar onze campervan op. Tara en ik waren de bestuurders (Loes haar rijbewijs was gestolen een paar dagen daarvoor en Jobkien heeft er geen. Tara en ik reden om en om. Als ik niet reed was ik “wildlife patrol”. Je moet namelijk weten dat er in Tasmanie ontzettend veel bos is en dus ook veel dieren. We hebben echt ontzettend veel dode dieren gezien. Zelf reed ik bijna over een slang maar door Tara's oplettendheid en mijn goede reactie heb ik geloof ik net niet over de slang geregend. Pfieuw.

Anyway, nadat we onze camper hadden opgepikt gingen we op weg. Waar naartoe? Dat wisten we zelf ook niet eigenlijk. We hadden geen route vastgesteld en met een camper van kun je toch overal overnachten waar je maar wilt. Nadat we in een dorp boodschappen voor de komende dagen hadden gedaan zochtten we een mooi plekje op om lunch te hebben. Via een hele mooi route door heuvels, langs de zee en door de bossen reden richting Tasman Peninsula (schiereiland). We genoten echt heel erg van de omgeving, wow! Dat zei ik volgens mij ook elke keer weer als we ergens een bocht omgingen. We zochtten een mooie plek voor de overnachting, aan een strand in the middle of nowhere (wel voor een soort boerderij). Het was niet erg warm maar toch hebben we de middag lekker aan het strand doorgebracht.

De meeste avonden deden we eigenlijk niet veel. Voordat we ergens aankwamen was het vaak al 8 uur en dan gingen we nog eten koken, afwassen en rond half elf lagen we eigenlijk elke nacht al in bed. Als je geluk had: het bed beneden. Had je minder geluk: de doodskist boven. We wisselden elke nacht af. Ik werd een keer wakker boven en toen ik wakker werd was ik de gordijntjes aan het open/dicht/open/dicht doen. Je kon ook niet eens zitten boven er was denk ik al je lag boven je hoofd nog zo'n 20 cm. Ja, daarom noem ik het ook maar de doodskist. Ik heb helaas wel enorm slecht geslapen, want ik was “ziek” de hele week. Denk 1 dag met koorts (net toen we een wandeling door de bergen deden) en de rest gewoon verkouden en buiten adem. Maar goed, ik wilde mijn vakantie niet laten verpestten dus heb me er niet te veel aangestoord. We stonden afwisslend op campings en dan weer vrij in de natuur. De campings waren nodig om onze accu op te laden (voor de koelkast) en zodat we af en toe eens een douche konden nemen.

De volgende morgen moesten we zo'n 10 minuten rijden om bij Port Arthur te raken. Port Arthur was vroeger (1830 – 1877) een gevangenis. Australie is ooit begonnen als “gevangenis”. Vanaf 1788 werden criminelen uit de UK naar Australie gestuurd om daar hard te werken. Als deze criminelen dan in Australie nog een crime pleegden werden ze (alleen de mannen) oa naar Port Arthur gestuurd. De gevangenen in Port Arthur moesten hard werk verrichtten zoals bomen omzagen, schepen bouwen en in de mijnen werken.

Waar Port Arthur ook bekend om is, is de schietpartij in 1996 waar een man zomaar 35 mensen (toeristen) doodschoot. Hier praten ze echter niet graag over. Wel is er een monument waar de namen van de slachtoffers opstaan en een soort tuin waar je in rond kunt lopen.

Port Arthur schijnt ook 1 van de meest haunted plaatsen in Australie te zijn. Maar ja het is maar net of je in geesten gelooft natuurlijk. Wij kwamen er al vroeg aan en het was heerlijk rustig. Het landschap is 100 hectare groot dus echt druk zal het er nooit zijn. Het is heel mooi gelegen aan een meer, met wat eilanden. Het is een heuvelachtig, groen terrein met veel vervallen gebouwen. Na een rondleding van zo'n 45 minuten beslootten we zelf eens wat rond te kijken. We keken rond in verschillende huizen, gevangenissen en andere gebouwen. Veel was nog redelijk goed bewaard gebleven maar ook veel dingen waren gerestaureerd. Ik ben nog flink geschrokken ook. In sommige gebouwen maken ze bijv. Snurkgeluiden na of hoor je opeens iemand boeren (een bandje) dus ik schrok al een paar keer en was op high alert! Toen zag Loes ook nog eens een deur uit zichzelf bewegen. We liepen verder, ik voorop. We gingen naar een kamer die permanent donker is en waar sommige gevangen 23 uur per dag in zaten (erg he!). Ik deed de deur open en kon eigenlijk weinig zien maar wel hoorde ik opeens een andere deur uitzich zelf open gaan en wat gestommel. Pfff wat schrok ik. Ik gilde, draaide me om en rende weg. En de andere meiden natuurlijk ook, volgens loes zag ik lijkbleek. Toen hoorden we opeens vanuit die kamer een meisje zeggen: I just opened the door but I think I must have scared the girl away. Toen hoorde je haar ouders heel hard lachen en toen moesten wij natuurlijk ook super hard lachen. Jaja. Anyway we moesten daar weg omdat we nog een cruise wilden doen over het meer. Dat was ook weer interessant.

Veel gevangenen konden niet zwemmen en werden konden zo ook niet goed ontsnappen aangezien het gebeid van de gevangenis op een schiereiland ligt. Voor degene die wel konden zwemmen was er nog een hindernis van honden. Die honden zaten vast op een soort platform in het water met een ton (waar ze in konden slapen) en met een ketting. Die ketting die ging zover dat hij net niet bij de volgende hond kon maar zat wel zo dicht bij de volgende hond dat een onsnapte gevangen er niet langs kon (dit waren echt gevaarlijke honden).

Het was een interessante ochtend en nadat we genoeg gezien hadden reden we verder richting de Oostkust van Tasmanie naar Freycinet National Park. Hier stonden we op een camping en hebben we ons uitgeleefd met het maken van “Santa en reindeer” foto's. Het was tenslotte bijna Kerst.

Maar hierover meer in mijn volgende verslag. Ik heb zo het idee dat dit wel eens langdradig kan zijn voor jullie dus beter dat ik er nu mee stop. Maar ik hoop wel op reacties hoor! Ik zal eens wat leuke foto's uitzoeken ook van de eerste twee dagen. Ze staan denk ik wat door elkaar omdat ze van mij en van Tara zijn.